De kat van de Domtoren

Al sinds december 2016 ben ik de communicatieadviseur van de restauratie van de Domtoren. Ik voel me een grote geluksvogel. Ik ben verantwoordelijk voor alle uitingen vanuit het restauratieteam en dat moet je heel breed zien. Zowel de interne als de externe communicatie vallen daaronder: raadsbrieven, wijkberichten, speeches voor de wethouder mede vormgeving van presentaties, persberichten en perswoordvoering én het beheer van de social mediakanalen. We gaan straks de allermooiste bouwschutting van Nederland om de bouwplaats maken. Daar ben ik opdrachtgever van én ik ben een soort verbinder binnen het projectteam, bestaande uit circa 10 mensen. Wij wonen, oh nee, werken vanuit de conciërgewoning in de Servetstraat, aan de voet van de Domtoren. Een voorrecht, want een prachtige plek natuurlijk! We noemen het desondanks gewoon de bouwkeet. En ik dwaal daar - en in de Domtoren - rond als de huiskat. 

Ik werk bij het Communicatiebureau van de gemeente en deze opdracht kwam alweer twee jaar geleden voorbij. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want de Domtoren is toch wel echt hét icoon van Utrecht. Ik moest wel bekennen dat het al even terug was dat ik de Domtoren had beklommen, ergens midden jaren negentig van de vorige eeuw, maar dat heb ik de afgelopen tijd ruimschoots goedgemaakt. Ik ben alleen al het afgelopen jaar zo’n 40 keer boven geweest als begeleider van diverse groepen, betrokkenen en journalisten, maar ook mee met specialisten zoals de projectleider, de restauratiearchitect, de aannemer en de torenbeheerder. De eerste keer dat ik mee omhoog ging bleek echter wel dat ik hoogtevrees had. En ik durfde de steiger niet op. Maar ja, je kan niet beneden blijven als iedereen boven staat… ;-) 

Een enorm voorrecht van mijn plek in het projectteam is dat ik werkelijk met mijn neus bovenop alle ontwikkelingen en activiteiten zit. Zo ontdek ik iedere keer weer iets nieuws aan of over de Domtoren. Bijvoorbeeld dat er 33 oude steensoorten in de toren verwerkt zijn. Duizelingwekkend vind ik dat. En dat er tijdens de bouw destijds dagelijks slechts een heel beperkte groep arbeiders aan het werk was. Maar ook dat de steiger die je nu bovenin de toren ziet maar liefst 105.000 kilo weegt. Onvoorstelbaar wat een gewicht! Mijn enthousiasme over de Dom en de restauratie heeft zich inmiddels ook vertaald in een prettige soort ‘Domgekte’. Mijn collega’s vinden het erg grappig als ik weer ‘iets’ gevonden heb met de Dom erop. Beeldjes, sleutelhangers, theelepeltjes, illustraties, kaarten, boekjes en ga zo maar door. Het meest bijzondere is een fles uit het begin van de vorige eeuw in de vorm van de Domtoren, die gebruikt werd door een Utrechtse kapper voor haarwater. Geweldig mooi… 

Sommige van die verzamelde spullen zet ik thuis neer en sommige spullen in onze bouwkeet aan de Servetstraat. Misschien kunnen we er na de restauratie nog iets bijzonders mee doen. Lijkt me tof! Enfin, de komende jaren gaan we zichtbaar aan de slag. Ik zie daar enorm naar uit en ben echt reuze benieuwd naar wat we allemaal kunnen gaan vertellen over de toren, de stenen, de mensen, al onze ontdekkingen! Je kan meekijken en lezen op insta en twitter: @torensUtrecht. Zie je daar!