Een trouwfeest in de Michaëlskapel bij -16 graden

Toen Loes (later de moeder van mijn zoons en in 2015 helaas overleden) en ik in 1987 wilden trouwen, stond ik nog redelijk aan het begin van mijn journalistieke loopbaan. Bij het toenmalige Utrechts Nieuwsblad had ik als verslaggever erg leuk, leerzaam en boeiend werk, maar de verdiensten hielden niet over. Een deel van de salariëring bestond uit 'het voorrecht dat u zulk interessant werk mag doen en op plekken en bijeenkomsten aanwezig kunt zijn waar een ander nooit komt', aldus de directie.

Dus: weinig geld, maar we wilden onze bruiloft wel met een mooi feest vieren. En enige haast was geboden, want het eerste kind was al onderweg. Dat was destijds nog een reden op tijd te trouwen, dat wil zeggen: voor de geboorte die naar verwachting begin april zou plaatsvinden. In het najaar van 1986 volgde daarom een zoektocht naar een ruime, sfeervolle, gunstig gelegen en vooral ook betaalbare accommodatie. Om uiteenlopende redenen vielen alle werfkelders, zaaltjes, kantines en andere onderkomens die we bezochten af.

Het was al december en we hadden nog niks, terwijl de trouwdatum al vaststond: vrijdag 16 januari. Toen liep ik bij toeval een collega van de KRO tegen het lijf, die was betrokken bij het tv-programma 'Er is meer tussen hemel en aarde', dat werd opgenomen in de Michaëlskapel van de Domtoren. Volgens hem was die ruimte perfect als feestlocatie, zeker voor een geboren Utrechter als ik. Probleem was alleen dat de gemeente de Michaëlskapel, de voormalige privékapel van de bisschop van Utrecht, zelden verhuurde en al helemaal niet voor zoiets ordinairs als een trouwfeest.

In die tijd verzorgde ik voor de krant de verslaggeving rond het Utrechtse gemeentebestuur en de politiek, dus kende ik veel ambtenaren en met name degenen onder hen die echts iets te zeggen hadden binnen het gemeenteapparaat. Om een lang verhaal kort te maken: na veel gedoe en gepraat lukte het me 'bij hoge uitzondering' toestemming te krijgen van de Michaëlskapel gebruik te maken en nog voor niets ook! We moesten wel alles (de tap, dozen wijn en andere dranken, glazen, de apparatuur van de DJ en de versiering) via de plusminus veertig treden naar de kapel sjouwen en die moest de volgende ochtend om 9.00 uur weer helemaal leeg en schoon zijn. En er mochten absoluut maar maximaal honderd mensen naar binnen. Nou, graag natuurlijk; de uitnodigingen konden de deur uit.

Enkele dagen voor het grote feest deed zich een probleem voor. Nederland werd overvallen door een ongekende koudegolf en de temperaturen gingen richting de 20 graden. Onder nul, wel te verstaan. Het was steenkoud in de kapel. Wat nu? Opnieuw hadden we het geluk aan onze zijde; de KRO bleek bereid tussen twee opnamedagen door de vier warmtekanonnen die er stonden om het verblijf voor de gasten van het programma dragelijk te maken, te laten staan. En ze ook nog eens vier dagen lang op volle kracht te laten brullen, waardoor de Michaëlskapel op 16 januari 1987 zelfs redelijk behaaglijk was.

Het werd een fantastisch en onvergetelijk feest met ruim 120 man in een prachtige, sfeervolle en van geschiedenis doordrenkte ruimte. Burgemeester Lien Vos zou ook nog heel even langskomen, beloofde ze, maar vanwege haar drukke programma die avond zou dat maar een kort bezoekje worden. Ze was er vrij vroeg en halverwege de avond kwam haar legendarische chauffeur Westerhout (die met zijn aristocratisch voorkomen en prachtige witte snor nogal eens werd aangezien voor de burgemeester en Lien Vos voor zijn echtgenote die mee mocht) naar me toe. "Ik heb alle andere afspraken van vanavond moeten afzeggen", zei hij. "Ze vindt het hier veel te leuk!"

Tegenwoordig biedt de Domtoren uiteenlopende arrangementen aan voor feesten, recepties en andere partijen. En de Michaëlskapel is nu zelfs een officiële trouwlocatie. Gelukkig maar, want iedereen die in de Domtoren iets viert, komt thuis met een onvergetelijke herinnering. Net als ik, in januari 1987!