Of ik zin had om een keer boven in de toren te komen tekenen.

'Imagine' klonk nog pril, zoals het over het Domplein waaide op die eerste ochtend na de helse avond in die ándere prachtige stad. Stadsbeiaardier Malgosia Fiebig begon haar bespeling van het carillon met een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen in Parijs. Ik stapte van m'n fiets en luisterde. Later die dag maakte ik één van mijn eerste tekeningen van de Domtoren. Ondanks de verdrietige aanleiding leidde juist díe tekening voor mij tot een bijzondere belevenis.

Het was eind 2015. Sinds een half jaar tekende ik Utrechtse panden en dagelijkse dingen in mijn omgeving. Elke dag. Die tekeningen post ik op Instagram. Dus ook die van de Domtoren. Ik tagde daarbij Malgosia Fiebig, want het was haar muziek die me had ontroerd. Op Insta kun je dat dan met zo’n tag makkelijk laten weten (naar boven roepen is ook zo wat).

En toen. Of ik zin had om een keer boven in de toren te komen tekenen. Zéker wel! Alleen, onze agenda's matchten niet meteen, gedoe, enfin, nou ja … wacht: of ik dan misschien op 5 december kon, zaterdag eind van de middag, wanneer ze Sinterklaasliedjes zou spelen. En óf! ‘En mogen mijn zoons dan misschien mee...?’

Zo sprookjesachtig als ik vooraf hoopte dat het zou zijn, zo werd het ook. Het was al donker, we knoopten onze fietsen aan een lantaarnpaal, schudden Malgosia de hand. We klommen naar boven -  in het donker voelde de geschiedenis van de toren erg dichtbij. Opeens stonden we buiten. Koud! En het woei flink! M'n zoons stevig aan de hand. Maar beneden zagen we de lichtjes, zo veel... De stad leek een sterrenhemel waar wij bovenuit torenden.

Nog een klein stukje omhoog. Met een houten trappetje naar een houten huisje. Malgosia schoof aan het klavier, ik sloeg mijn schetsboek open. Twee jongenskoppies voor het raam. En toen. Een halfuur lang een onwerkelijke ervaring. De stad vér en de donderende klanken van de klokken nét beneden ons. Maar van de melodieën kenden we elke noot. De stoomboot, zie de maan schijnt ...

Thuis wachtten de cadeaus.

Mijn jongens, geboren Utrechters, worden 100. Dit Sinterklaasfeest herinneren ze zich dan nóg.
 

Sara Schlijper woont en werkt in Utrecht. Ze denkt vaak te weten hoe het handiger kan, wil mooie dingen maken en werkt daarom als conceptontwikkelaar online communicatie en dienstverlening. Regelmatig trekt zij op de fiets door Utrecht en tekent wat ze onderweg ziet. Je kunt haar volgen via www.instagram.com/saraschlijper